Na lang wikken en wegen heb ik toch besloten ons verhaal met u te delen. Niet makkelijk om te doen wanneer je gewend bent om problemen binnen de deur te houden. Het is een boer eigen om niet te veel over problemen te praten, in plaats daarvan werken we liever wat harder. Inmiddels zijn wij de derde generatie op deze boerderij, onder dit dak hebben zich al heel wat gelukkige maar ook intens verdrietige momenten afgespeeld. De grootouders van mijn man zijn hier na ontginning van de polder begonnen met een gemengd bedrijf. Mijn schoonvader heeft het bedrijf voortgezet en toen de fruitteelt afgestoten en zich gericht op uitsluitend melkvee. Het is een bedrijf van gemiddelde omvang dat goed presteert op de duurzaamheidsdoelen van de melkfabriek. Zomers hebben we de stal vol met boerenzwaluwen en reetjes grazen op ons land. Ons erf biedt onderkomen aan allerlei vogels en langs de bloeiende slootkanten gonst het van de insecten. Het is mooi om op die manier onderdeel van de natuur te mogen zijn. Bij de invoering van de fosfaatrechten hebben we ons ook zorgen gemaakt. Er was net 10 hectare grond gekocht om meer grondgebonden te kunnen boeren. Door invoeren van het fosfaatrechtenstelsel zijn de inkomsten minder terwijl er een hogere aflossing voldaan moet worden. We hebben bewust de keuze gemaakt om niet hard te groeien toen het quotum tijdperk afliep, maar werden wel gestraft. Daar hebben we ons boos over gemaakt maar dat levert niets op.

Het stikstofverhaal is van hele andere orde. Het is een moeilijke tijd voor ons hele gezin. Emoties schieten heen en weer van woede naar angst, van verontwaardiging naar verdriet. We hebben de luxe van 2 potentiële bedrijfsopvolgers, alleen is het de vraag wat er straks nog over te nemen valt. ‘s Nachts schieten er een heleboel vragen door mijn hoofd. Wat als we hier niet mogen blijven boeren? Wat als de overheid allerlei eisen gaat stellen waardoor we geen droog brood meer kunnen verdienen? Wat moeten onze jongens gaan doen als ze hun studie hebben afgerond maar de hele agrarische sector is om zeep geholpen? Wat moet mijn man gaan doen als hij geen boer meer mag zijn? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet op kan bedenken. Er zijn al heel wat tranen gevloeid maar het helpt me niets en ondertussen gaat het werk gewoon door. Het valt niet mee om een bedrijf te runnen terwijl je niet weet of er een toekomst voor is. Ik lees de onzekerheid bij mijn man in de ogen en weet niet hoe ik hem kan helpen. Als we door de stal tussen de tevreden herkauwende koeien lopen kunnen we ons niet voorstellen dat dit er misschien straks allemaal niet meer zal zijn. Het feit dat onze NB vergunning is ingetrokken, na 3 jaar procederen door de MOB, maakt de situatie nog onzekerder. Waarom hebben ze hun pijlen gericht op ons bedrijf? We hebben geen plannen om enorm uit te breiden terwijl er in onze omgeving legio bedrijven staan die drie à vier keer zo groot zijn als dat van ons. We zijn juist weer begonnen met weiden maar dankzij de uitspraak van de Raad van State zijn we daarmee in overtreding, de wereld op zijn kop. Hoe gaat dat verder? Vanmorgen lag er een brief in de bus over het opleggen van een dwangsom omdat er geen vergunning is voor beweiden en bemesten. Eén man heeft dit land volledig in zijn greep en uit dreigementen aan uw adres. Hoe is zoiets mogelijk? Het is nog niet duidelijk of we een nieuwe vergunning zullen krijgen, misschien zijn we nu een makkelijk slachtoffer voor de provincie. Geen vergunning geven en weer een boer minder? De jurist van MOB is tevens jurist voor de PvdD en hij zei in de rechtszaal letterlijk dat er gewoon minder dieren moeten komen in Nederland. Glashard, alsof het om dingen gaat in plaats van over dieren. Het is pijnlijk om het gevoel te hebben dat je er blijkbaar niet mag zijn.
Wij willen gewoon verder met ons bedrijf en genieten van ons mooie vak. Door op de weg die we zijn ingeslagen. Op een verantwoorde wijze een prachtig product produceren en kunnen blijven genieten van onze omgeving. Met duidelijke regelgeving voor de lange termijn en voldoende inkomsten om de stappen te zetten die nodig zijn om een gezonde onderneming door te geven aan onze kinderen, zodat zij hier als vierde generatie weer nieuwe herinneringen kunnen maken. Ik hoop met heel mijn hart dat het ons wordt gegund.

Ik hoop dat u alle brieven zult lezen en wens u veel wijsheid en nuchter boerenverstand toe.