Mijn naam is Ronne, 31 jaar en getrouwd met mijn boer; Bart, ook 31. Samen hebben we 2 prachtige dochters; een van bijna 3 jaar en een van bijna 5 maanden. Mijn man is melkveehouder, 3e generatie. Mijn dochters zouden de 4e kunnen zijn.
Meneer Rutte, ik schrijf u deze brief, omdat het roerige tijden zijn voor ons bedrijf en daarmee voor ons gezin. Zoals u wellicht ook in zekere mate in uw werk als premier meemaakt; werk en privé zijn voor een boer vrijwel niet te scheiden. Wat het bedrijf aangaat, gaat ook de boer aan, zijn vrouw, zijn kinderen en ook zijn (inmiddels gepensioneerde) ouders.
Op de bijgevoegde foto staat onze oudste dochter. “Trots op onze nieuwe generatie”, staat er achter op haar overall. Haar hele leventje woont ze op de boerderij. Tussen de koeien, kalfjes, katten, honden en tractors. Voor mij, als geboren stadse, soms best spannend, voor haar de normaalste zaak van de wereld.
Mijn gedachten dwalen wel eens af. Zou zij later ook boerin worden? Zou ze dat willen; iedere dag tussen de dieren staan? Is ze net zo ondernemend als haar vader, die geen moeilijkheid uit de weg gaat, geen probleem ziet zonder in een oplossing te geloven? Zou ook zij bereid zijn al haar vrije tijd te steken in haar dieren? Nooit op vakantie, nooit een weekend weg en iedere bruiloft of familiedag onderbreken omdat de koeien haar nodig hebben? En als ze al die dingen wil en als ze al die dingen is, zou het dan nog kúnnen? Is er dan nog een bedrijf om over te nemen? We werken hard om haar, of haar babyzusje, die kans te kunnen bieden. Dagen van 6.00 tot 23.00 zijn geen uitzondering. Uitstapjes zijn er nauwelijks bij en haar vader heeft haar nog nooit in bed gelegd, omdat hij dan op stal moet zijn. Hard werken, maar met zoveel liefde en passie!
En dan nu die stikstofcrisis. Het zoveelste probleem waar de Nederlandse agrariërs mee geconfronteerd worden. Gaan we dit weer overleven? Of betekent dit dan toch het einde van de Nederlandse landbouw en veeteelt?
Als ik haar achter haar vader aan door de wei zie lopen, beiden in overall en laarzen, vraag ik me af: ‘is dit dan geen natuur?’. Ook ík ben tegen milieuvervuiling, ook ík wil een wereld om door te geven aan mijn kinderen. Maar is het elimineren van de landbouwsector dan écht de oplossing? Nederlandse boeren zijn topsporters. Als er een wereldkampioenschap boeren zou bestaan, zou de Nederlandse boer die iedere keer winnen. We lopen voorop in het produceren van voedsel voor de wereld op de schoonste, veiligste, duurzaamste, meest diervriendelijke manier.
Willen we dat echt allemaal opgeven voor onze minuscule, versnipperde, natura2000 gebieden, waar planten zouden moeten groeien die hier helemaal niet wíllen groeien? Is het feit dat onder andere gras en bomen het hier erg naar hun zin hebben (te ‘wijten’ aan te veel stikstof), echt voldoende reden om de landbouwsector naar een buitenland te verbannen waar we geen grip hebben op antibioticagebruik, genetische manipulatie (in NL verboden!), dierenwelzijn, hormoongebruik en waar al helemaal niet gekeken wordt naar de gevolgen voor het milieu?
Ik kan het me haast niet voorstellen, maar blijkbaar denkt mijn regering daar anders over. Ik spreek hier over míjn regering, meneer Rutte, omdat ik hoop dat zij nog laten zien waarom ik iedere keer gebruik gemaakt heb van mijn stemrecht. Omdat ik hoop dat ik u en uw mede kamerleden nog uit kan leggen waarom ook boeren een onderdeel zijn van de Nederlandse samenleving, die het verdienen om voor te strijden.

Meneer Rutte, tot op heden laat u ons behoorlijk in de kou staan. Ik hoop mijn landgenoten niet. Ik heb nog hoop dat zij onze regering duidelijk kunnen maken, wat wij boeren eerder blijkbaar niet gekund hebben; dat je trots moet zijn op iets wat goed is en dat je dat niet je land uit zet en dat de productie van veilig, gezond voedsel in eigen land, misschien wel het mooiste cultureel erfgoed is dat je door kan geven.
Ik ben trots op onze nieuwe generatie, geeft u hen een toekomst?