Je vindt het wellicht een beetje vreemd om hier gewoon bij je voornaam te worden aangesproken door iemand die je niet persoonlijk kent, maar ik wil in dit geval graag een gesprek van mens tot mens met je voeren en niet van mens tot Minister-president. Aangezien wij niet veel in leeftijd van elkaar verschillen, zou “U” een beetje misplaatst zijn naar mijn idee.
Ik wil je graag vertellen dat ik gisteravond naar jouw persconferentie heb zitten kijken en wat het met mij deed, maar misschien kan ik mij beter eerst even aan je voorstellen.
Mijn naam is Monique. Geboren en getogen in Haarlem. Een echte stadse dus. Als klein meisje droomde ik al van een leven op het platteland. In eerste instantie verliep mijn leven heel anders, maar 7 jaar geleden kwam ik toch op de boerderij terecht door verliefd te worden op een melkveehouder in Kedichem, vlakbij de Linge. Ondanks dat het in het begin, en soms nog steeds, behoorlijk wennen was, niet alleen voor mij, maar voor beide partijen, vielen voor mij wel alle puzzelstukjes op z’n plek. Hier hoor ik thuis. Thuis tussen deze echte, pure, eerlijke mensen. Hardwerkende boeren en boerinnen, waar ik als stadse nog zo veel van kan leren. Mensen die leven en werken met de natuur en de seizoenen en altijd stevig met beide benen op en soms zelfs in de grond staan.
Nu kan ik nog heel veel meer gaan vertellen over het boerenleven en het harde werken dat deze boeren doen. Dag en nacht, mocht het zo uitkomen. Van generatie op generatie (hier zelfs de vierde al).
Ik kan vertellen over de liefde van mijn boer voor zijn dieren en het feit dat hij meedoet aan natuurbeheer en weidevogelbescherming. Of over hoe heerlijk ontspannend het is om af en toe eens lekker met een koe te knuffelen of met een kalf te spelen (betere remedie tegen overspannenheid of manier om je hoofd leeg te maken, is er bijna niet). Ik kan je nog zoveel meer vertellen over het leven hier, maar dat doe ik toch maar niet. Het leidt af van wat ik je nu echt wil vertellen.
Ik zou je namelijk vertellen dat ik gisteravond naar jouw persconferentie heb zitten kijken en wat het met mij deed.
Het is een beetje jammer dat ik pas naar de persconferentie ben gaan kijken, nadat ik gisteravond een bericht op Facebook voorbij zag komen: “Premier Rutte vanmiddag in persconferentie: Boeren in de buurt van Natura 2000 gebieden gaan we verplaatsen”.
Nooit handig om zoiets te kijken zo vlak voor het slapen gaan. Vooral omdat ik jou daarin ook daadwerkelijk die woorden hoorde uitspreken. Woorden die ik niet voor het eerst hoorde, maar waarvan ik hoopte dat ze, door alle kennis die ondertussen via internet en op andere manieren met de regering, en de rest van Nederland, is gedeeld, zouden worden teruggenomen. Vooral ook omdat ik een quote van jou tegen kwam in een interview in de Boerderij van 4 oktober jl.:
“We zijn een land waar een boer, boer moet kunnen zijn en blijven”.
Er werd daarin nog meer geschreven, zoals o.a.:
“Naar aanleiding van de boerenacties zegt Rutte desgevraagd dat hij boeren zeker niet de schuld wil geven van het stikstofprobleem, ook al voelen zij dat zelf wel zo. “Ik ben het er zeer mee oneens om boeren de schuld te geven. We hebben een van de meest innovatieve agrarische sectoren ter wereld. Ik ben zeker trots op de agrarische sector”.
Beste Mark, je zegt trots op de agrarische sector te zijn en dat de boeren zeker niet de schuld zijn van het stikstofprobleem, maar waarom geef je mij daarin dan een heel ander signaal?
Maar goed, ik dwaal weer af. Je zei nu tenslotte iets anders: “Boeren in de buurt van Natura 2000 gebieden gaan we opkopen of verplaatsen”.
Wij zitten met ons bedrijf binnen 1 km van een Natura 2000 gebied, dus een prima reden om afgelopen nacht geen oog dicht te doen.
Wat gaat er nu daadwerkelijk gebeuren? - Moeten wij hier echt weg? - Moeten we nu de gedwongen keuze gaan maken om te stoppen omdat wij er niet jonger op worden, geen opvolging hebben en daardoor lastig tot niet opnieuw kunnen beginnen? - En wat moeten we dan na het stoppen? -
Houden we wel genoeg geld over om een nieuw leven op te bouwen? - En waar moeten mijn schoonouders en de dementerende oom van mijn man dan heen als wij niet hier kunnen blijven? - Onze koeien (met daarbij mijn knuffelkoeien) naar de slacht? Mijn maag draait al om bij de gedachte. - En waar komen we terecht? Kan ik mijn hobby dieren (enkele schapen en pony’s) dan nog wel meenemen? – Verdriet, onzekerheid, boosheid en frustratie; ook als ik aan de andere boeren en boerinnen denk die in deze situatie worden geduwd. Ook als ik aan mijn buren denk die zo ongeveer in hetzelfde schuitje zitten als wij.
Het zijn maar een paar van die irritante gedachten die je zo ’s nachts wakker kunnen houden en die je opschepen met een brok in je keel en branderige ogen. Voor iedere persoonlijke situatie zullen die gedachten anders zijn, maar dit waren die van mij. En geloof me, die gedachten in het donker zijn nog enger dan overdag.
Toen ik zo wakker lag vannacht, dacht ik, “hoe zal Mark Rutte deze nacht slapen?” Zal hij denken aan al die boerenfamilies die uit hun huis en vertrouwde omgeving van generaties moeten vertrekken? Waarschijnlijk niet, want hij kent ze niet persoonlijk en dat maakt het lekker makkelijk. Als je niet persoonlijk bij iemand betrokken bent en je hoeft ze niet rechtstreeks in de ogen aan te kijken als je deze boodschap brengt, dan kun je zoiets makkelijk doen. Vandaar dat ik bedacht dat het nu wellicht tijd wordt om eens een brief aan jou te schrijven en eens nader kennis te maken. Je kennis laten maken met mijn persoonlijke verhaal over wat deze ellende allemaal met mij doet en met de mensen om mij heen. Niet om zielig te doen, maar wel om een gezicht te geven aan een van de mensen waar jij en andere leden van het kabinet nu zo makkelijk over beslissen.
Ik zou graag eens persoonlijk kennis met je willen maken en in een goed gesprek van mens tot mens met je van gedachten willen wisselen. Je ben van harte welkom bij ons op de boerderij voor een lekker Hollands bakkie, een portie frisse lucht en een goed gesprek. Kom maar met een datum en wij maken graag tijd voor je vrij in ons drukke schema. Eventueel kan ik ook wel een keer bij jou langs komen als dat beter uitkomt. Ik hoop dan dat ik net zo gastvrij ontvangen wordt als dat andersom ook het geval zou zijn. Ik hoop op een leuk gesprek en dat wij elkaar daardoor beter gaan begrijpen. Ik hoop dat jij na afloop van dat gesprek zegt, net als ik: “Als je aan de boer komt, dan kom je aan mij!”
Tenslotte:
Beste Mark, ik hoop dat je snel wat meer en echte duidelijkheid kunt geven met betrekking tot onze toekomst. Die onzekerheid is bijna nog erger dan hetgeen ons wellicht boven het hoofd hangt.
Mijn man denkt dat het allemaal wel over waait. De wind staat de goede kant op, zegt hij. Ik moet het eerst zien voordat ik het kan geloven.