11 jaar geleden werd ik verliefd op een boer. Geheel tegen mijn eigen wil in, want zo’n boer, dat moet je niet willen, die zijn hele dagen aan het werk, hebben nergens tijd voor en jij komt altijd op de 2e plaats. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo viel ik toch voor 100 % voor deze Hollandse boer. Al snel woonden we samen bij zijn ouders op de boerderij en begon ook de ellende.

We begonnen vol goede moed met uitbreiding van ons bedrijf van 60 naar 100 melkkoeien, want met de steeds kleinere marges moet je wel groeien om nog een boterham te kunnen verdienen. Alles was in kannen en kruiken en het bouwen kon beginnen. Totdat in 2012 de lokale overheid had bedacht dat onze boerderij daar niet kon blijven bestaan, vanwege een nieuwe hoogspanningslijn en plannen voor een parkeerplaats. Een harde klap, want dit bedrijf hadden mijn schoonouders in 1995 daar nieuw neergezet, nadat ze moesten verplaatsen vanwege de aanleg van een provinciale weg. Vooral mijn schoonouders hadden het er moeilijk mee dat ze weg moesten van de plek die ze zelf met zoveel pijn en moeite neergezet hadden.

Mijn man (Erik) en ik kozen ervoor om de schouders eronder te zetten en ervoor te gaan. We zouden ons bedrijf verplaatsen naar een nieuwe stek en daar verder gaan. Wij zagen vooral kansen om een nieuw bedrijf helemaal zo te maken zoals wij dat graag wilden. In 2014 kregen we de sleutel van deze nieuwe stek. Een prachtige oude boerderij met veel karakter, middenin de natuur, echt een droomplek. Na een jaar bezig te zijn geweest met de benodigde vergunningen (voor exact dezelfde hoeveelheid koeien als we op de oude stek vergunning voor hadden) konden we in 2015 beginnen aan de bouw van de nieuwe stal. Het werd een moderne stal, die voldoet aan alle moderne eisen en onze eigen hoge eisen, want dierenwelzijn, dat staat bij ons op nummer 1. In 2016 konden we deze stal in gebruik nemen en 2017 hebben we de hele verhuizing afgerond. 3 jaar lang hebben we op 2 plaatsen geboerd, dat was zeker niet makkelijk. Erik vertrok ‘s ochtends om kwart over 5 naar de oude stek om de koeien daar te melken, terwijl ik, voordat ik naar mijn fulltimebaan moest, met de hand hier het voer aanschoof voor de jonge dieren die al op de nieuwe stek stonden. Enerzijds het bedrijf op de oude locatie draaiende houden en anderzijds op de nieuwe plek alles in orde maken was een zware taak en we hebben ontzettend hard gewerkt die 3 jaar. Maar altijd hebben we het doel voor ogen gehouden, als die verhuizing klaar is, hebben we een mooi bedrijf dat bestendig is voor de toekomst, waar wij de komende 40 jaar mee vooruit kunnen en ons leven als boer invulling kunnen geven.
Echter gooiden de fosfaatrechten roet in het eten, in plaats van dat we 100 koeien mochten houden (zoals vergund en zoals ook al vergund in 2012 op de oude stek) mochten we er maar 60 houden, want ja, zoveel dieren hadden we op de peildatum in 2015… Als de overheid ons niet had verplaatst, hadden we in 2012 al uitgebreid en hadden we deze problemen nooit gehad! Tot op heden hebben wij nog steeds geen uitspraak gehad van RVO op ons bezwaarschrift.
Met een gloednieuwe stal en bijbehorende hypotheek konden we met geen mogelijk maar 60 koeien houden, dan zou het snel gedaan zijn met ons. Dus sindsdien zetten we al ons geld opzij, we hebben de hypotheek verhoogd en we hebben grond van onze huiskavel moeten verkopen om zo fosfaatrechten bij te kunnen kopen en het bedrijf draaiende te kunnen houden. Nu mogen we 90 koeien houden en houden we de kop boven water. Maar dat betekent wel dat wij niets verdienen met ons bedrijf. We zijn volledig afhankelijk van mijn inkomen dat ik verdien buitenshuis. Toen ik fulltime werkte was dat te doen, maar in 2016 werd onze eerste dochter geboren en ben ik 24 uur per week gaan werken, vanaf toen hebben we flink moeten inleveren. Een gezin draaiende houden, hypotheek van de woning betalen, de auto, de verzekeringen, eten op je bord, dat valt niet mee van enkel een salaris van 24 uur. Dat betekent voor ons dan ook dat we ons geen nieuwe kleding voor de kinderen kunnen veroorloven, dat we een auto rijden uit de vorige eeuw en dat er momenten zijn dat ik met een rekenmachine in de Lidl boodschappen sta te doen, omdat ik moet rekenen of ik wel of geen vlees kan kopen deze week.

Gelukkig krijgen we veel hulp vanuit onze omgeving, we krijgen veel kleding en spullen voor de kinderen en als iemand iets wegdoet, wordt er vaak eerst aan ons gedacht. Hartverwarmend!
Helaas ben ik afgelopen voorjaar mijn baan kwijtgeraakt, iets wat ik niet verdiende, maar wat het bedrijf nodig vond. U kunt zich misschien voorstellen dat dit een hele harde klap is, financieel gezien. We proberen positief te blijven (vooral mijn man is hier expert in gelukkig) en zetten de schouders eronder om onszelf toekomstperspectief te geven.

En nu komt u met de volgende plannen en daarna geeft u ons misschien wel de genadeklap…. Een nieuwe peildatum zou funest zijn, want onze stal staat nog steeds niet vol.
Dat al deze plannen ervoor zorgen dat een bedrijf, van 2 jonge mensen die ervoor willen gaan, met een stal die aan alle eisen en meer voldoet, een bedrijf waarin generatie op generatie wordt geïnvesteerd en wordt doorgegeven, waar wij zorgen voor opname van co2 en zorgen voor schone lucht, waar we zorgen voor kwalitatief goed voedsel met een minimale footprint, dat dit naar de Filistijnen gaat, dat kan toch niet de bedoeling zijn?
De opeenstapeling van regeltjes verzonnen door mensen die niet in en met de natuur werken, lijken Nederland ten gronde te willen richten. Wij als boeren, werken elke dag in en met de natuur, geven en nemen, en wij doen dat heel erg goed, nergens ter wereld wordt zo efficiënt geboerd als hier.
Ik nodig u van harte uit op ons bedrijf, om met eigen ogen te zien hoe de natuur hier floreert, hoe wij het landschap vormgeven, hoe onze koeien erbij lopen en wat voor mooi product wij maken.