Graag wil ik mij aan u voorstellen. Mijn naam is Lucinda. Ik ben boerendochter, getrouwd met een boer en samen hebben wij 2 prachtige zoons van 7 en 4 jaar.

Ons melkveehouderijbedrijf is gelegen nabij het natura 2000 gebied de Weerribben. Wij genieten intens van ons boerenleven. Naast het ondersteunen van mijn man op de boerderij en de zorg voor onze kinderen, werk ik parttime in een gezellig druk horecabedrijf. Wat vind ik het heerlijk als ik na een dag werken ‘in de stad’ de rust tegemoet rij naar huis. ‘Mijn thuis’. Waar wij en de kinderen genieten van de vrijheid en de dieren. Waar je helemaal tot rust komt als je s ‘avonds een laatste ronde door de stallen loopt en je ziet dat alle dieren tevreden zijn.
Alle tegengeslagen die er geweest zijn in het verleden, door onder andere het invoeren van fosfaatrechten, hebben we, hetzij met moeite, doorstaan. Vooral door tijdens tegenslagen te blijven denken in mogelijkheden i.p.v. in problemen. Vanuit die mogelijkheden hebben wij dan ook besloten om een omschakeling te maken naar Jersey koeien. Inmiddels zitten we nu op 50% Holstein en 50% Jersey. Dit blijkt voor ons nu al positief uit te werken en er is weer een goed toekomstperspectief voor ons ontstaan.
Maar nu… met nog vers in ons geheugen de zware periode waar wij als gezin door heen zijn gegaan door het afnemen van onze fosfaatrechten, is daar nu de stikstofcrisis… Als een grote donkere wolk, hangt de uitspraak van de hoogste rechter in Nederland boven ons hoofd. Voor ons een periode van onmenselijke onzekerheid. Vooral door onze ligging en het niet hebben van een nieuwe stal. We hadden een plan klaarliggen, de tekening al gemaakt voor een nieuw te bouwen stal, maar door verschillende oorzaken, waaronder de knellende regelgevingen, hebben wij dit plan uit moeten stellen. Het is niet zo dat de huidige stal niet meer voldoet. De koeien hebben een lekker ligbed, veel ruimte en de stal is voorzien van koe borstels e.d. Zodra het weer het toelaat gaan ze lekker de wei in. Gericht op de toekomst zal dit echter niet voldoende zijn.
Ik hoor u en al uw collega’s in Den Haag vooral zeggen dat het slecht gaat met de natuur en dat alles daarvoor moet wijken. Inmiddels heb ik geleerd om juist te luisteren naar wat er niet wordt gezegd. Als u wel iets over de kwestie zegt, kiest u zorgvuldig uw woorden uit waardoor er in feite nog niets gezegd wordt.
Mijn aandacht kan ik amper bij andere zaken houden dan deze. Ik volg de media op de voet, in de hoop dat er iets bekend is. In de hoop dat u erkent dat er inderdaad fouten zijn gemaakt in berekeningen en onderbouwingen en dat we gerust mogen blijven zoals we zijn. Omdat we al tot de beste boeren behoren in vergelijking met de rest van de wereld. Ik hoop dat u zult zeggen dat wij al zoveel hebben moeten inleveren en daarmee al genoeg hebben gedaan omwille van de natuur. Ik hoop dat u zult zeggen de Nederlandse producten te waarderen en dat wij daar beloond voor gaan worden. Dat u trots bent op onze sector en ons wilt beschermen. Dat u ervoor gaat zorgen dat er een eerlijk beeld gaat ontstaan over de sector en dat u hard zult optreden tegen dierenactivisten, welke nu voor een kleine vergoeding, zo zie ik het, bij ons mogen inbreken en de dieren zo’n stress bezorgen dat ze er letterlijk dood bij neervallen. Maar helaas. Dit nieuws blijft uit. En ondertussen luister ik met een half oor naar de verhalen van mijn kinderen, omdat ik er niet helemaal met mijn hoofd bij ben.
Wat ik wel hoor, is dat er met spoed huizen gebouwd moeten worden, dat de bouw vlot getrokken gaat worden al dan niet over onze rug, dat we 100km/u moeten gaan rijden en dat u dit een rotmaatregel vindt. En dat er geen banen verloren mogen gaan. En wij dan meneer Rutte? We hebben geen baan, het is ons levenswerk, ons leven! Mogen wij wel verloren gaan? Is dat geen rotmaatregel? Mijn man is tegenwoordig nog meer achter te vinden dan in huis. In huis is er immers tijd om na te denken en te praten met elkaar.
Van s’morgens vroeg tot s’avonds laat zijn mijn gedachtes bij onze dieren, waar we van houden, en de daarmee samenhangende fictieve stikstofwolk. De wereld draait door, maar ondertussen voel ik me schuldig tegenover mijn kinderen omdat ik ze niet de volledige aandacht kan geven. Deze hele kwestie gaat om onze toekomst en de toekomst van onze kinderen. We kunnen niet vooruit. We zitten muurvast. Het voelt alsof er een naaste ziek is, waarvan je niet weet of die beter wordt. De kinderen voelen feilloos aan dat papa en mama zich zorgen maken, ook al proberen we nog zo hard om ze dit niet te laten zien. Ik weet nog goed, doordat er een groot deel fosfaatrechten van ons is afgepakt, wij gezonde dieren noodgedwongen moesten laten afvoeren… Ik heb aan mezelf gezworen dat ik ons gezin dit nooit weer zal laten gebeuren. Wij houden van onze dieren, ze maken deel uit van ons gezin.

Ik weiger mijn kinderen te moeten vertellen dat wij moeten gaan verhuizen vanwege uw troebele visie over de veehouderij. Ik weiger ze te moeten vertellen dat ze afscheid van hun vriendjes en school moeten nemen. Ik weiger ze te moeten vertellen dat alles wat veilig en vertrouwd voelt voor ze afgenomen zal worden. Ze zullen ontroostbaar zijn en wij met hen. Het zal ze diep ongelukkig en verdrietig maken.
Mocht u ons er toch toe willen dwingen, dan wil ik u bij deze vragen, hierbij aanwezig te zijn. Ik wil dat u ziet en voelt wat u hiermee zal aanrichten. Met regelmaat zegt u dat we naar de toekomst moeten kijken. Als u de beoogde maatregelen doorzet, wordt onze toekomst weggevaagd.
Juist omdat er voor ons zoveel van afhangt, geven wij niet op! We willen door en we zijn lang genoeg belemmerd geweest door verstikkende regelgevingen. Genoeg is genoeg! De grens is bereikt, bij mij, bij ons allemaal!
Ik wil u hier graag van doordringen. En ik hoop met heel mijn hart dat u echt naar ons luistert voordat u besluit alomvattende beslissingen te nemen met onomkeerbare desastreuze gevolgen welke niet te overzien zijn. Deze gevolgen zullen niet alleen bij ons maar bij de gehele sector niet te overzien zijn. Ook ver daarbuiten zullen desastreuze maatregelen in onze sector, doorvloeien in alle lagen van de bevolking.

Graag wil ik u uitnodigen om uit uw torentje te stappen en met beide voeten op de grond te gaan staan, samen met ons.
Ook wil ik u hierbij graag uitnodigen tot een persoonlijk gesprek, waarin ik u deze brief nader kan toelichten.