De laptop toch maar op schoot genomen, kop thee erbij en een grote doos zakdoeken. Ik weet nu al dat ik dit niet kan schrijven zonder een heleboel tranen. De kinderen zitten nu op school en peuterspeelzaal, dus nu hoef ik ze niet uit te leggen waarom mama zo verdrietig is. De eerste tranen rollen al.

Ik ben geen boerin, maar wel een boerendochter met een groot boeren hart. Ik ben opgegroeid op een boerderij met koeien en varkens, wat had ik het daar heerlijk! Wat hield en hou ik nog steeds van onze polder! Altijd wat te doen; boomhutten bouwen, rennen en springen in vers gemaaid gras, lekker modderen en vies worden in de sloot, met je blote voeten door de koeienpoep rennen, maar vooral ook tussen de dieren zijn. Er werd je geleerd hoe voor ze te zorgen, je had liefde voor de dieren. De beste manier was om een eigen kalfje te hebben. “Zorg er goed voor anders gaat zij weg!”, dat werd je goed verteld, dus we deden zeker ons best. Het was dan ook heerlijk als het kalf later een prachtige melkkoe was geworden en deze je kwam bezoeken zodra je de stal of het weiland in kwam. Ik deelde lief en leed met onze dieren. Vele keren zat ik tussen de biggetjes om mijn emoties te delen, samen onder de warme biggenlamp. Geen beter luisterend oor dan kleine biggetjes oren. Kleine biggetjes neuzen die je aantikten alsof ze wilden zeggen “hup opstaan en weer doorgaan!”

Mijn ouders waren altijd druk op de boerderij, pa altijd buiten aan het werk en ma zorgde voor de kinderen en de kalfjes. Als wij ‘s morgens nog in bed lagen, voerde zij de varkens en zorgde er altijd voor dat ze weer binnen was zodra wij wakker werden. We hadden het heerlijk, niks te klagen, behalve dan dat wij eigenlijk nooit op vakantie gingen. Waar een ander 3 weken naar Frankrijk ging, moesten wij t met 2 nachtjes vakantie in Nederland doen. Nu snap ik wel dat op vakantie gaan gewoon lastig is als je een boerderij hebt. Het werk gaat door, ook de kosten voor extra personeel. (dag en nacht)
Een aantal jaren terug heeft mijn broer de boerderij overgenomen. Mijn ouders wonen gelukkig in een huis naast de boerderij. Zo kan pa helpen wanneer het nodig is en ook zijn hart ligt nog steeds bij de boerderij. Op zijn gemak rommelt hij lekker een beetje op en rond de boerderij. Voelt zich nog erg verantwoordelijk als mijn broer een keer niet thuis is.

Mijn broer was meer een koeienboer dan varkensboer, dus na een aantal jaar heeft hij de beslissing genomen om te stoppen met de varkens. Ook omdat hij anders de stallen anders had moeten inrichten i.v.m. nieuwe regelgevingen (wat dus ook weer veel geld zou gaan kosten). Ik kan je zeggen, een lege stal is echt pijnlijk om te zien, ik ben er 1x in geweest en ben met tranen in mijn ogen weer naar buiten gelopen. Het was een kale, trieste, kille, lege ruimte geworden. zonder die mooie roze varkens en biggetjes. Maar goed, dat was de keuze van mijn broer, waar ik volledig achter sta. Hij wilde zich meer gaan richten op de melkkoeien en heeft de koeienstal prachtig aangepast. Meer ligplekken, een melkrobot en een mooi strohok voor de drachtige koeien. Hij heeft het gewoon helemaal naar zijn zin kunnen maken. Hopende in de toekomst ook nog uit te kunnen breiden.

Je zou denken dat hij daar nu met enorm veel plezier werkt, helaas brengen de regels veel roet in het plezier. Al jaren vallen ze van de ene regel in de andere regel, knokken ze hard om hieraan te voldoen, om vervolgens weer in een nieuwe wet of regel te vallen. Weer kosten, nog meer papierwerk. wanneer houdt het op? Mijn vader zat vroeger al regelmatig op kantoor te werken, maar als ik zie hoeveel mijn broer daar nu zit...! We zijn klaar met alle (Onzinnige) regels. Laat de boer weer boer zijn! En weer werkplezier hebben. Hij weet het beste hoe voor zijn vee en land te zorgen. Hij doet enorm zijn best om voor zijn dieren op de boerderij en zijn gezin te zorgen, maar dat valt niet altijd mee. Ook zijn vrouw en kinderen zien en voelen de zorgen en het bijbehorende verdriet van onmacht en boosheid. En het raakt niet alleen hun, maar ook mijn ouders, en mij ook ontzettend! En dat doet ontzettend veel verdriet.

Ik hoop dat de toekomst er goed uit gaat zien, met een stuk minder zorgen en minder regels, zodat eenieder weer plezier heeft in het boer zijn. Dat ze in den Haag hun ogen open gaan doen en zien dat het zo niet werkt. Dat er een hoop onzinnige regels geschrapt kunnen worden. Dat ze inzien dat ze niet alles en alle schuld bij de boeren neer kunnen leggen. En laat ze ook eens hun fouten toe durven geven.

Kom je aan de boer, dan kom je niet alleen aan mij, maar je raakt mijn hele familie!!

Ik hoop dat mijn neefjes en nichtjes en onze eigen kinderen met veel plezier op en rond de boerderij kunnen blijven spelen, net zoals mijn broer en ik vroeger deden .