Ons melkveebedrijf is inmiddels overgedragen aan onze zoon. Een boerderij waar, voor zover ik weet, vijf familie-generaties geboerd hebben. En iedere keer konden ze het goed en gezond weer doorgeven.
Van afstand zie ik hoe betrokken onze zoon is en zich volledig inzet voor zijn bedrijf. Hij staat elke ochtend (nog) met plezier op om de dieren en het bedrijf te verzorgen.

Hij heeft geïnvesteerd in twee melkrobots, voorkoeling en warmteterugwinning, zonnepanelen op het dak, de koeien in de wei. Die twee robots waren bedoeld voor 130 melkkoeien. Met de invoering van de fosfaatrechten ging hij terug naar 110 melkkoeien. Een verdere teruggang zie ik hem de kop kosten.

Hoe kan het bestaan dat door allerlei stromingen, waar en niet waar, emotioneel en rationeel, de landbouw onderuit geschoffeld wordt. We voelen ons terechtgesteld en bedreigd. Het blijkt dat groeperingen in de samenleving ons willen uitroeien; over de rand willen kieperen.

Ik vraag u met de hand op mijn hart dit te voorkomen!
Een minister-president is er toch voor alle Nederlanders?

Het doet zo’n pijn in de media te volgen wat er over de sector wordt uitgekraamd. Mijn keel wordt dichtgeknepen als niet het eerlijke verhaal verteld wordt. De agrarische sector heeft zo veel betekent voor de BV Nederland en doet dat in mijn ogen nog steeds. Dit mag je toch niet afschrijven?
Ik verwacht dat u het nut en de noodzaak van de agrarische sector voor de toekomst garandeert èn waardeert. En ook dat mijn zoon boer kan blijven en een prijs voor de producten kan ontvangen die hij verdient!

Alvast dank voor uw reactie,

met harte kreet èn noodkreet van een bezorgde moeder,