Stikstofbeleid op dwaalspoor: Agractie waarschuwt voor symptoombestrijding zonder natuurwinst
Inleiding
Relatie met staat van instandhouding natuur ontbreekt
Bij het sturen op depositiereductie is relatie van deze doelstelling al zwak, bij emissiereductiedoelstellingen geldt dat nog in sterkere mate, zo schrijft Agractie in haar zienswijze op het ontwerp wetsvoorstel.
Waarom, zo vraagt Agractie zich af, gaat de minister niet rechtstreeks sturen op de Staat Van Instandhouding van de natuur, zoals ook door “Brussel” wordt voorgeschreven? In dedoor “Brussel” aangenomen Natuur Herstel Verordening (NHV) staan die doelstellingen nota bene al opgeschreven. Wat houdt de minister tegen om die doelstellingen als alternatief voor de depositiedoelstellingen in de Omgevingswet op te nemen?
Sturen op emissie is dom
Het lijkt er op dat de minister – en ook organisaties als LTO Nederland en het NAJK – er heilig in geloven dat, als er maar veel emissiereductie plaats vindt, de vergunningverlening wel weer van de grond komt. In de ogen van Agractie is dat een illusie, zeker op korte termijn. En wat schiet de natuur daarmee op?
Immers, de staatsecretaris van LVVN is bezig met het opstellen van nieuwe – betere – Natuur Doel Analyses(NDA’s). Wat als daar uit zou komen dat het met de natuur minder slecht gaat als de Ecologische Autoriteit op grond van de huidige NDA’s zegt? En wat als stikstof een minder grote rol speelt? De prijs die agrariërs moeten betalen bij emissiereductiepercentages van 42- 46 % is mede om die reden veel te hoog.
Vergunningverleningssysteem moet anders
Agractie pleit in haar zienswijze opnieuw voor het over en ander boeg gooien van de vergunningverleningssystematiek. En dat is het invoeren van een beleidsmatig vastgestelde en wetenschappelijk onderbouwde drempelwaarde in de vorm van significantiestroken van 250 meter langs stikstofgevoelige habitats in Natura 2000 gebieden. Met zo’n drempelwaarde kan de vergunningverlening voor alle sectoren – dus ook de industrie, de bouw en de infrastructuur – buiten de stroken weer op gang komen.
Agractie is niet tegen emissiereductiebeleid
Agractie hecht er aan om aan te geven niet per definitie tegen emissiereductiebeleid te zijn. Maar het moet dan wel gaan om “no regret” maatregelen waarvan zeker is dat ze doelmatig zijn.
Dat geldt in ieder geval voor de stroken zelf. Binnen die stroken valt niet te ontkomen aan emissiereductie omdat wetenschappelijk vaststaat dat vanuit die stroken directe depositie op naastgelegen gebieden plaatsvindt. In de ogen van Agractie kan die emissiereductie bereikt worden door agrariërs met geld te stimuleren (vrijwillig dus) daar aan mee te werken met gebruikmaking van alle mogelijke instrumenten.
Buiten de stroken ligt dat genuanceerder. Om geen nieuw PAS debacle te krijgen is een geborgde emissiedaling noodzakelijk, maar in de ogen van Agractie is daar sinds 2018 feitelijk al sprake van door productieplafonds, opkoop en afroming.
Verdere emissiereductie kan plaatsvinden door in gebieden met een relatief hoge NH3 concentratie de brede beëindigingsregeling in te zetten en door innovaties en managementaanpassingen te stimuleren. Eventueel kan bij vergunningverlening ook de Best Beschikbare en Betaalbare Techniek worden voorgeschreven (doelvoorschrift).
NB Agractie tekent hierbij aan dat dit iets anders is dan doelsturing, zoals door andere partijen wordt bepleit.
Schot tussen NH3 en NOX
Bij invoering van de door Agractie bepleitte significantiestroken is geen schot tussen NH3 en NOX nodig. Echter, mochten de minister en de provincies doorgaan met hun beleid, wat zou kunnen leiden tot het weer mogelijk maken van externe saldering, dan is de kans groot dat NH3 ruimte wordt opgekocht door bedrijven buiten de veehouderij.Dat kan volgens Agractie niet de bedoeling zijn.
Tenslotte
Agractie roept de minister op om alsnog een andere weg in te slaan onder het motto “beter ten halve gekeerd, dan te hele gedwaald”.
